Zaterdag 27-06-2009
Eindelijk was het dan zo ver de motor vakantie kon beginnen, we zijn om 07:00 uur weg gereden richting Dongen om samen met Hugo & Liesbeth de reis naar Oostenrijk te gaan maken. Het was behoorlijk mistig zo vroeg in de ochtend maar het was goed te rijden. Wel kregen we al de eerste omleiding voor onze kiezen van aan aantal kilometers omdat de hoofdweg richting Dongen was afgesloten. Aangekomen in Dongen zagen we al de voorbereiding voor de achterblijvers, bedden in de kamer dus dat zou wel party time worden. 07:45 werden de motoren gestart en gingen we onderweg voor de eerste dikke 400 kilometer. We hebben die dag verschillende stops onderweg gehad en bij de eerste gingen al alle broodjes op die we hadden mee genomen. De derde stop was weer een echte favoriet van Hugo smalle paadjes door de struiken met zakdoekjes verspreid over de grond. Liesbeth haar rits van de motorjas ging daar ook niet meer dicht, of was het nu die andere rits? Vierde stop was bij een Burger King daar even nog een broodje nar binnen gewerkt, wel uitijken voor die kleine vliegjes dat je die niet mee naar binnen slikt bah. Om 15:00 uur zijn we aangekomen in het Ramada Hotel in Neustadt. Het begon net wat te druppelen wat later over ging in stevige regenval. Mar onder de parasol konden we gelukkig lekker blijven zitten en het nicotine gehalte weer op peil brengen onder het genot van een groot glas bier. De dames zaten later nog aan de koffie met Amaretto die wat minder van smaak was als die gene die we later onderweg tijdens een wandeling hadden in de station restoratie. Terug in het hotel konden we aanschuiven aan het dineer waar we begonnen met “hete” tomatensoep, daarna varkensfile en ijs na. Daarna maar weer op de binnenplaats een peukje gerookt waar hondje (wat erg veel leek op Max) ook van de party was. Daarna naar de kamer om van een welverdiende rust te gaan genieten. De eerste dag zat er op ……
· Zondag 28-06-09
Het ontbijt was goed in het hotel, de broodjes (die we niet kende) waren erg zout, wel viel op dat je veel meer eet in een hotel als je ontbijt wat je thuis niet snel zal doen. Het hotel in Neustadt heeft een ondergrondse garage waar onze motors gestald waren. Het vertrek ging niet echt soepel vanwege die grote rode knop, het was de noodstop van het hek wat omhoog moest om ons aan de tweede deel van de rit naar Oostenrijk te laten beginnen. De hotel manager heeft alles weer aan de gang gekregen, terwijl wij leeg liepen van de warmte die daar beneden hing. Daar was het startsein. Tot aan München ging alles soepel om het uur gestopt en waar nodig getankt (koffie, nicotine, benzine). Een zeer donkere lucht kwam te voorschijn richting het zuiden welke kant wij dus ook op moesten, regen regen en regen was het resultaat. Zo veel zelfs dat we Hugo & Liesbeth kwijt raakten waarna ik even gestopt ben onder een viaduct met de hoop dat ze ons zouden passeren. Heelaas was dat niet het geval, bij het eerst volgende tankstation zijn we gestopt en op de gsm stonden twee gemiste oproepen, Gebeld naar Liesbeth en ja we hadden weer contact. Ze waren verkeerd gereden en we besloten de laatste 120 kilometer maar op eigen houtje te doen en we zouden elkaar wel zien in het Hotel in Oostenrijk. Zo gezegd zo gedaan, Bij de grens nog even een bakkie koffie gehaald, en gepraat met wat Nederlanders waarna we door reden naar het Hotel in St Johan. Leuke begroeting van de vrouw van de eigenaar gehad en de sleutel ontvangen waarna we de kamer gingen op zoeken. Mooie kamer op de hoek van het hotel met een balkon hadden we met uitzicht op de “Wilde Keizer” in het noorden en de bergen met de kabelbaan in het Oosten. Uitgekleed en de spullen weg gelegd waarna we beneden op een parkeer plaats Hugo & Liesbeth zagen staan. Een fluitje en gebarentaal maakte duidelijk aan hun waar precies de opgang was naar het hotel. Waarna ze dan ook bij het Hotel aan kwamen (ze hadden het wel gehad voor die dag). We waren weer bij elkaar en de vakantie kon beginnen. Die dag gingen we om 19:30 aan tafel voor ons eerste dineer in het hotel. Daarna buiten nog een koffie gedronken waar we een glas water bij kregen waar je 100 jaar van wordt. Af gebrand en moe maar blij dat we het hadden gehaald gingen we ons bed opzoeken.
· Maandag 29-06-09
Een dagje relaxen hadden we wel verdient, dus we bleven die dag rond en om het hotel en we zijn even St Johan in geweest. Met de afdaling naar het stadje kwamen we al snel de kabelbaan tegen wat ons wel een leuk idee was om eens die berg op te gaan waar het Hotel op 624 meter stond maar de “Kitsbudel Horn”was wel een stukje groter dan dat en dat wilden we dan wel eens even uitzoeken. De kabelbaan bracht ons naar een hoogte van 1700 meter vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over de vallei, maar de top van de Kitsbudel Horn lag nog 300 meter boven ons, die uitdaging bewaarden we voor later. De koeien aldaar rinkelden er aardig op los met de bellen die ze dragen. Overal lopen ze vrij rond op de bergen, dus we moesten wel uitkijken waar we onze voeten neer zette. Boven was een berghut (gasthof) waar we weer een lekker bakkie gedronken hebben. Terug beneden zijn we door gelopen naar de stad waar we op het centerplein nog even hebben gezeten, en een tosti gegeten, ja met een biertje natuurlijk. Nog een lange broek gekocht, en de wandeling ging verder langs de rivier die daar in Oostenrijk behoorlijk stromen door al het smeltwater wat nog steeds van de hoge Alpen af kwam. De weg terug naar het Hotel werd anders dat we dachten, ja de berg af gaat soepel maar de berg op…. Ach we nemen de kortste route (ja dat is wel de steilste) het was een helling van 27% voor de leken betekend dit dat de weg 27 meter omhoog gaat over een lengte van 100 meter. Klimmen dus! Maria was na de eerste 50 meter uitgeteld en lag plat in het gras, zonder lucht en de fut uit de benen. Ben zelf terug gelopen om haar te halen want een helpende hand kwam wel te pas. Terug in het hotel hebben we ons even opgefrist en daarna naar beneden gegaan waar we die avond een stevig biertje gedronken hebben, en veel hebben gelachen. Die avond hadden we spaghetti en Russisch ei. Dat heb ik samen met Hugo die avond er weer af gelopen, want we gingen een stuk de berg op (ja weer die 27%) kapot maar voldaan was deze dag een groot succes.
· Dinsdag 30-06-09
Regen regen regen, Na het ontbijt zijn we gehuld in regenjassen en motorjassen naar de stad gelopen om even wat kleine boodschappen te doen. Nog twee paraplu’s gekocht, en op de terug wandeling begon de zon alweer door te breken. Terug in het hotel besloten we om richting “Lofer”te rijden daar zou een mooie grot zijn de “Lamprechtshohle” (zitten we toch droog als het gaat regenen). In Lofer konden we niks vinden, en besloten toen richting Zell a See te rijden want dat is ook mooi als je bij het meer bent. Tijdens de rit daar naar toe zijn we even gestopt bij een gasthof (wel een erge grote parkeerplaats voor zo’n klein restaurant. En wat denk je? Stonden we precies bij de ingang van de grot. Nou dan hoeven we niet verder ook. Eerst maar even een bakkie koffie met twee alcohol vrije biertjes, ach doe er ook maar een broodje kaas bij. Ja plankje met platte boterham twee plakjes kaas een kwart tomaat en een halve augurk mag ik even afrekenen? Dat is dan 32 euro meneer….. In de grot viel je mond open van verbasing wat een prachtige omgeving, alles was mooi verlicht en door sluiproutes trappetjes kwamen we bij de grote grot waar we het water naar beneden zagen komen. En dat kwam van heel hoog, met Hugo & Liesbeth ben ik toen de trappen op geklauterd om boven in de grot een mooi overzicht te bewonderen. Wat was het daar warm en benauwd, de lucht vochtigheidsgraad zat duidelijk boven het gemiddelde. Weer terug naar buiten dan maar, of er iemand met een plank om het hoekje stond en je een knal gaf toen we buiten kwamen. Warm zweten jassen uit ….. Terug naar het hotel gereden, de dames hadden een café laté de heren een lekker koud biertje, wat er wel in ging. Na het eten nog een bakkie gedronken buiten, en we lusten er nog wel eentje he? Ja okay “jufrouw! fuuut!” Daarna het bedje op gezocht, morgen weer een dag…..
· Woendag 01-07-09
Als je op een berg woont is de kans groot dat er wel eens een wolk om je huis blijft hangen. Dat was dus deze ochtend aan de hand rond het hotel. Eerst maar eens een ontbijtje pakken, daarna zien we wel verder. Vandaag zouden we 100% kunnen verwachten hadden we gehoord wat later bleek uit een niet betrouwbare bron. Want we zijn om 9:30 uur vertrokken naar de “Gross Glockner” We waren begonnen via de route die we hadden gekregen van het reisbureau en via mooie wegen en nog een ommetje via een mooi bergdorp. Waren we dan aan gekomen bij de tol van de hogh Alpen strasse Gross Glockner. Een dag kaart gekocht dus we mochten verschillende keren op en neer als we dat zouden willen, nou laten we eerst maar eens boven proberen te komen. Een geweldige ervaring met vele stops naar boven, waar we op een gegeven moment een Fin tegen kwamen die “even” naar de TT in Assen was geweest en een ommetje maakte via Oostenrijk. Zijn Honda Goldwing 1800 met alle toeters en bellen hadden hem al door heel Europa gebracht.
We reden weer door omhoog tientallen haarspeld bochten genomen en je had ogen te kort om de omliggende bergen watervallen en vergezichten te bewonderen. Tijdens 1 van de stops heb ik de motor op een verkeerd moment gestopt en vanwege het verschil van recht en links in hoogte van het wegdek kon ik mijn voet niet tijdig aan de grond krijgen en heb toen de motor laten vallen. Gelukkig viel de schade mee een paar krasjes op de plekken die er ook bedoelt voor zijn om zoiets op te vangen als dit ooit zou gebeuren. Wel een beenspier verrekt en Maria had gelukkig niets. De Duitse auto achter ons bleef mooi staan en de mensen keken vanuit de auto hoe wij probeerde 370 kilo motorfiets weer op de rubbers te krijgen. Even uitblazen van de schrik en dan weer verder met het grote avontuur. Bijna boven aangekomen op 2340 meter bij een gasthof zagen we onze mede hotel gast “Nico” ( een man van 70 jaar die op zijn 54e pas is begonnen met motor rijden waar wij alle vier veel respect voor hebben) ook aan komen rijden die had de zelfde gedachten gehad die ochtend om toch maar de gok te wagen om de Gross Glockner te gaan bezoeken. Nico ging een soepje eten en wij reden nog een stukje hoger waarna we gestopt zijn op 2428 meter en ons einddoel hadden bereikt en daar was hij de Gross Glockner een de hoogste berg van Oostenrijk met een hoogte van 3798 meter. Op dat zelfde punt kan je over meer dan 60 bergtoppen uit kijken we hebben ze niet allemaal gezien vanwege voorbij drijvende wolken. Maar wat we gezien hebben was zeer zeker de moeite waard. Ja en nu weer naar beneden…. Poe poe ook dat is een hele ervaring, de voor remmen en de lage versnelling kan je gewoon niet missen. En als het verkeerd gaat is het einde verhaal net zoals de touringcar bus die we op de afdaling langs reden die de remmen verbrand had en waardoor hij twee klapbanden kreeg, gelukkig geen gewonden en de bus stond nog recht, wel schade en plus minus 50 bevende oudjes langs de weg. Op 650 meter hoogte zijn we weer even gestopt na dat Maria een echt “Murmel”had gezien (berg marmot) Even een bakkie gedronken en natuurlijk een Murmel souvenir gekocht, en o ja murmel zalf voor mijn verrekte beenspier. Op de weg terug naar huis was iedereen weer bibber vrij en hadden wel wat trek gekregen, en waren dan ook gestopt bij een “Mac” in Zell a See. Daarna de andere route gekozen via de west kant van Zell a See door de lange tunnel van 5 kilometer. We hebben heerlijk gegeten s’ avonds in het hotel waarna we als een blok in sliep vielen en voldaan van deze prachtige dag vol met avontuur spanning en actie.
· Donderdag 02-07-09
Veel mensen weten dat de Familie Swarovski uit Oostenrijk komen en dat het meesters zijn in het slijpen van bergkristal. Dus dat wilden we dan wel eens va dichtbij bekijken. De dag begon prachtig met een lage nevel sluier door het dal, waar we boven over uit kijken vanaf het hotel. We besloten het vandaag eens op het gemakje te doen, en zijn dan ook rond de klok van 10:00 uur weg gereden. Ergens midden in het “Zillertal” zijn we even aan de koffie gegaan en het was al inmiddels na twaalven dus een alcohol vrij biertje werd ook geserveerd. Aan gekomen bij de Swarovski fabriek konden we keurig de motoren overdekt stallen, was op dat welkom want de temperatuur begon aardig te stijgen naar de 25 graden. Een kaartje kopen en we konden aan de bezichtiging beginnen van de tentoonstelling van verschillende kunstenaars die Swarovski kristal gebruiken in hun kunstwerken. Mwha was er zelf niet echt van onder de indruk, wel was er het grootste geslepen kristal ooit te zien maar ook de aller kleinste (vind ik zelf een nog betere prestatie) de winkel van Swarovski die aan het eind van de tour te bezoeken was sprak meer toto mijn verbeelding en was ook een klein paradijs voor de dames. Ja het heeft me weer geld gekost, die dag was mijn duurste dag van de vakantie! Maar ja heb er in ieder geval iemand heel blij mee gemaakt. Eenmaal buiten liepen we zo het restaurant binnen en bestelde even een lekkere af koeling, o ja wat een mooi glas he? We besloten om terug te rijden naar het hotel via de snelweg, de temperatuur was inmiddels 28 graden geworden en via het Zillertal kwamen we nogal wat stoplichten tegen en die konden we dus op deze manier weer ontwijken. Aangekomen in et hotel lieten we door “Maria” (ja die ja) ons serveren met een liter bier en twee koffie met Amaretto. En daar waren ze weer die grote donkeren wolken kwamen langzaam over de “Wilde Keizer” het dal binnen. Flits! Ja hoor eindelijk echt slecht weer, Maria kwam naar buiten en schoof de tafel wat dichterbij “zodat de koffie niet nat werd”. Het slechte weer hebben we nog bekeken vanaf het balkon, later op de avond was er een rot klap te horen heel anders dan alle andere bliksem inslagen. Later hoorde wij dat de bliksem wel heel dicht bij was, hij was namelijk ingeslagen in de hoogspanning mast naast het hotel. Het onweer trok over en we vielen weer in slaap.
· Vrijdag 04-07-09
De waterdag kan ik deze wel noemen, we zijn in de ochtend om 10:00 uur vertrokken richting de “Krimler watervallen”. De rit begon erg mooi via Kitzbühel naar de Thurn pas daar begon het slechte weer op te steken. Zo slecht zelfs dat het bijna niet meer te berijden was met de motor. Je moet je indenken dat je op een berg heling zit op 1274 meter in pot dichte mist en je weet niet wanneer de volgende haarspeld bocht je zit op te wachten. Stoppen dus en wachten op betere tijden. Even waar we elkaar kwijt op dat moment maar naar enkele minuten kwamen wij elkaar weer tegen tijdens de afdaling. Aangekomen in Krimml de motors gestald in een lange rij geparkeerde twee wielers van over heel europa. Italianen Fransen Duitsers, alles was er wel te zien, `daarna even een bakkie gedronken op het terras. Een kaartje kopen voor wat de natuur geschapen heeft vind ik een beetje vreemd maar ja twee euro intree is nu ook niet al te veel dus we vervolgde de wandel route naar de waterval. Wat een natuur geweld en een spektakel was dat om te zien hoe ongeveer 57 kubieke meter water per seconde naar beneden klettert in een door het water uitgehouwen kom waarna het en rivier vormt en ja uiteindelijk door ons land weer de zee ontmoet. Weer een stuk omhoog gelopen waar een gasthof was waar ze heerlijke apfelstrudel hadden in de vanille saus met slagroom mmm. Hugo had nog wel zin in een stukje hoger te gaan kijken, okay we lopen mee. Ja na de eerste honderd meter adden e het wel voor gezien gehouden, dat berg wandelen is niet echt weg gelegd voor onze Hollandse beentjes. Maar daar in tegen was Hugo stellig van plan om door te lopen. Uiteindelijk is hij door een telefoontje van Liesbeth weer gaan afdalen richting het restaurant. Daar vertelde hij dat hij tot 1245 meter was gelopen. De berg was nog veel hoger, maar hij wilde doorgaan totdat er iemand zou bellen. Okay Hugo was dus weer bij de groep gekomen, en we zijn daarna richting de motors gewandeld. Onderweg nog wat souvenirs gekocht (een schatkist en een brok Pyriet steen, een edelsteen die ook wel de steen van vriendschap wordt genoemd). De terugweg via de Thurn Pass was nu veel mooier dat we gedacht hadden, een prachtig uitzicht en op het bijna hoogste punt zijn we dan ook even gestopt om er van te genieten onder het genot van (weer) een alcohol vrij biertje. Op het hoogste punt aangekomen was het weer zo ver, regen verwelkomde ons bij de afdaling, daarna tot aan het hotel hebben we regen gehad. S’avonds nog het reisverslag van die dag gehoord van onze mede motorrijder in het hotel Nico, die vertelde dat die ijsgrot waar we naar toe wilde niet een echt succes is. Werd dus ook ter plekke verbannen van onze planning. Al met al het was een echte waterdag, maar we hadden deze ook niet willen missen.
· Zaterdag 04-07-09
Een drukke week achter de rug dus het was tijd voor een dagje rust. We zijn even naar het stadje geweest, “Hugo hoe laat is het?”. Nog een wasje gedaan, gekeuveld over motorkleding (vooral de regenkleding). In de avond lekker buiten gegeten waar de Keizer kroon gedragen werd. Lekker relaxed een dagje niks is ook wel eens lekker (als het maar niet te lang duurt).
· Zondag 05-07-09
Een rit naar “het” of één kasteel. In de ochtend nog afscheid genomen van onze motorvriend Nico, want zijn vakantie zat er op, hij ging via een omweg naar huis en had daar nog drie dagen voor in de planning. Om 10:00 uur (weer) vertrokken, we zijn via Maria Alm (wat al jaren bekend is bij de familie Berendse, waar we dus ook even hebben aangelegd voor een break) over wegkopbrekingen en stukken met grind over de bergpas richting Dienten gereden. Die bergpas was vrij intensief en we hebben dan ook even voor de afdaling op 1270 meter even uitgeblazen. Waarna we afdaalde richting Dienten, het was een mooie ervaring om te zien hoe je kilometers lang naast een rivier rijd die om sommige plaatsen dan ook weer drie of meer meters naar beneden viel.Er was geen plekje te vinden om te stoppen anders hadden we dat zeker even gedaan om wat mooie plaatjes te schiet want het was een prachtig landschap om te zien. Uiteindelijk werd het een fort in Goldegg waar we stopten als einddoel. Mooi plekje bij een bergmeer bootjes bergtoppen bossen een hotel, ja daar kan je ook wel een romantisch verblijf hebben dachten wij zo. Oeps daar komen die regenwolken weer, hoorde ik. Inpakken en wegwezen dus. Te laat ! weer een nat pak gekregen, dus we besloten maar niet meer de bergpas te nemen met dat weer en er werd dus omgereden via Zell am see. Al gauw was het droog en we hebben weer zo’n heerlijk appelstrudel op met vanille saus en slagroom. Ja dan kunnen we ok wel terug over de Thurn Pass dacht ik en zo gezegd zo gedaan. Was weer een toppertje, die weg blijft toch ook één van mijn favorieten. In het hotel weer uitstekend gegeten en we konden geen … meer zeggen. Nog even na kletsen op het terras en dat was het wel weer voor vandaag…
· Maandag 06-07-09
Regen regen regen! De hele vallei lag onder een dik pak wolken die grauw en donker er uit zagen en het leek er op dat ze ons wilden vertellen dat ze voorlopig nog geen plan hadden om te vertrekken. Dat plan hadden wij dus ook niet meer toen we dat in de ochtend zagen. Nou we kijken wel hoe en wat we gaan doen werd er gezegd. Hugo & Liesbeth gingen even naar het stadje om een krant te halen. Gehuld in regenjassen gingen ze onderweg, om naar een uurtje weer terug te zijn in het hotel. In het begin van de middag begon het op te klaren en we besloten om eens een tweewielerzaak op te zoeken voor betere onderkleding voor Maria. Na wat navragen en de assistentie van Sandra in het hotel hadden we er eentje in de plaats Wörgl, dat werd dus het target voor die dag. Om 15:00 uur werden de motoren gestart en gingen we op weg naar Wörgl. Na even wat zoeken hadden we de zaak gevonden, eerlijk gezegd hebben wij een iets andere voorstelling van tweewieler zaken want er was niet veel te krijgen wat ons van pas kon komen. De enigste die daar wat kocht was ik zelf, (een paar nieuwe handschoenen want de voering van mijn oude al verdwenen). Bedankt skipy ! een stukje terug gereden de stad in vonden we toch wel iets wat er op leek in een grote sportzaak. Zouden we dan hier dat broodje subway kopen? Nee dus, terug naar het hotel en daar aangeschoven aan tafel om een bord spaghetti naar binnen te werken. Na de “mislukte” groepsfoto weer de kamer opgezocht, en lekker het bedje in, wel nog even een deel van de herdenking van de heer M Jackson gezien …. Snik.
· Dinsdag 07-07-09
Waarom willen mensen als ze een berg zien ook op het topje lopen? Het antwoord moet ik jullie verschuldigd blijven, maar zelf en niet alleen ik had dat gevoel toen we als laatste dag in Oostenrijk alsnog de Kitzbühel Horn te bekijken (lees: beklimmen). Wederom om 10:00 uur vertrokken (waar we in middels aan gewend begonnen te geraken). Het was even zoeken, na een keertje verkeerd afgeslagen te zijn hebben we het dan toch gevonden, de kabelbaan naar de top, gelukkig hebben die Oostenrijkers daar aardig kaas van gegeten.
Maar ja de dame die de kaartjes verkocht aan ons verstond waarschijnlijk niet dat onze best Duits sprekende reisgenoot Hugo het woord “spitse” gebruikte. En het woord Alpenhuis viel ook meerdere keren. Okay dan Alpen huis leek ons ook wel hoog. Op het midden station hadden we nog een keus om de spitse of Alpen huis te kiezen. Ja wat nu?, we hebben toch kaartjes voor het Alpen huis? Okay Alpen huis it is! Mooie (vlucht) lift naar boven gehad. Even mijn bril poetsen of hebben we nu slecht zicht? Nee hoor boven aan gekomen zaten we in de zon een bakkie te doen, maar het vervelendste was dat die spitse nog 300 meter hoger lag. Nou ja dat stukje kunnen we dan ook wel lopen, want in het hotel zeiden ze (Maria, die nog wraak moest nemen) dat het een mooie wandeling was en voor iedereen te doen was, een zogenaamde witte route. OO eitje dus, jaja na 100 meter zeiden de dames, wij gaan terug en kopen een kaartje voor de kabelbaan die wel naar de top gaat. Ja jeetje en wij dan? Ja jullie wilden dat toch lopen? Okay okay see you later girls! Pompiedompiedom Hugo zo lichtvoetig als ie is was me de hele weg constant een tiental meters voor, omdat mijn zuurstof gebrek mij begon op te breken en ik elk bankje nodig had om bij te komen en te rusten. Jeetje wat een klim was dit zeg, maar mooi ! Geweldig uitzicht (is trouwens altijd zo als je met je hoofd in de wolken loopt) maar voor mij was het ook heel zwaar om te doen, een duidelijk gebrek aan conditie begon parten te spelen. Volhouden en doorgaan dus. Van alles gezien, edelweiss en prachtige mooie natuur lag rondom ons heen. Ja dames dat hebben jullie dus allemaal gemist. Bekaf en moe kwamen we boven waar de dames natuurlijk ons stonden op te wachten met de camera om van een zeer vermoeide Jan een foto te maken. Maar we hadden het gered. Eten en drinken was mijn plan, en dat werd tosti en ach doe maar een appelstrudel erbij ha ha. Hee waar is die top nu gebleven? Weg topie dus, ja jeetje! O we moeten nog de laatste 20 meter dan stoot je je neus er tegen aan. Of je hem zal zien blijft een verassing Jan! Ja ppfff jeetje ok we gaan er voor. En na de rook om ons hoofd was verdwenen (lees: Wolk) Kwamen we dan toch fysiek en visueel in aanraking met de “spitse”van de Kitzbühel Horn. We made it! De afdaling was een genot, kon ik lekker bij blijven zitten. Afgebrand maar erg voldaan schoven we die avond weer aan tafel om weer van een heerlijk maal te genieten van onze gastheer en vrouw die ons daarvoor nog even uitnodigde in de trofeeën kamer “ja jullie mogen hier roken hoor” waar we ook nog een glaasje “snaps” kregen aangeboden. Ja Ria in één keer achter over dat glas! Brrr. Een geweldige dag werd weer mooi afgesloten. De tassen werden gepakt, en we hadden nog een lange weg te gaan naar huis maar deze vakantie was weer een succes!
Bedankt;
Frans en zijn vrouw, Sandra, Maria, Andreas,
de chefkok van het Hotel, alle kaart verkoopsters en serveersters, pompbediendes, kabelbaan chauffeurs, Hugo, Liesbeth en mijn lieve vrouw Maria.